483 gün sonra yeniden..

Bu sezon onurlu mücadelede biraz geç kalsam da askerliği bitirmiştim..
Yeşilimsi kamuflaj, yaz kış giyilen bot..
Demir ranza, demir dolaplar..
Mavi çarşaflar..
Mehmetçik gazinosunda süren hayatlar..
İçtiması, yemek sırası,
Aklımda BULANCAK sevdasıyla..

Bir deplasmanla veda etmiştim Kırmızı-Beyaz'a Tokatta Erbaa karşılaşması 3-0 mağlubiyet.. Yine bir deplasmanla Orduda Altaş Soyaspor karşılaşması ile merhaba demiştim tribünlere.. Fakat en anlamlısı da bu hafta oynadığımız maçtı; T.İdman Gücü ile karşılaşacaktık. Heyecan dorukta; yeşil çimen kokusuna hasret bedenim bir aksilik olmasa da gidebilsem düşüncesiyle tribünlere kadar atmıştı beni..


Kırmızı ile beyazın ortasında buluştuk yine..
Sırtımızda forma, boynumuzda atkı..
Güzelde sonuçlandı.. 4-1 galibiyetle şampiyonluğa bir adım daha geldik..

Herkesin tuttuğu bir takım vardır ya bizim ki şehrimizin takımıydı!
Hep söylüyorduk; ''sen hangi takımlısın'' diye sorduklarında BULANCAKSPORLUYUM diye.. Gururla, onurla!